Weer terug in de BvK

Om 9:15 uur zijn we uit Scheveningen vertrokken richting IJmuiden, afstand 24 Nm. In totaal naar de BvK is 53 Nm. De weersvoorspelling was ZW5-6. Met de wind achter zeilden we dicht langs de kust, zodat het effect van de tegenstroom het minst was en passeerden we de Scheveningse pier, Katwijk, Noordwijk en Zandvoort. De zee was vrij hobbelig, golfhoogte ca. 1,5 meter en soms zaten er een paar extra hoge bij van ca. 2,5 meter. Af en toe surfden we dan ook met hoge snelheid van een golf af. Om 13:30 uur kwamen we bij IJmuiden aan, waar de Kustwacht een “oogje in het zeil” hield, en voeren we door de sluis het Noordzeekanaal in, waar we bij de Amsterdamse havens via de marifoon de Amsterdamse Havendienst nog moesten raadplegen in verband met een groot zeeschip dat door twee slepers in een zijhaven werd gemanoeuvreerd en daarbij het Noordzeekanaal blokkeerde. Na het Centraal Station Amsterdam en de Oranjesluizen te zijn gepasseerd om 17:00 uur om de Markerwaard op te gaan, bleek de Schellingwoudebrug van 16:00 – 18:00 uur gestremd te zijn, vanwege de avondspits. Uiteindelijk ging de brug om 18:00 uur open en voeren we het laatste traject, waar we nog een fikse regenbui over ons heen kregen, naar onze ligplaats bij zeilvereniging de Blocq van Kuffeler. We hadden eigenlijk nog een paar dagen in Zeeland willen blijven, maar vanwege de slechte weersvoorspellingen, regen en harde wind, zijn we eerder teruggekomen. We hebben 1115 Nm gevaren, slechts twee-en-halve dag regen, drie dagen mist en verder prima zomerweer gehad. De eerste helft van onze vakantie was er goede wind, de laatste helft weinig of veel wind tegen. Al met al is het een prima vakantie geweest. Ons voorgenomen plan is nagenoeg geheel verwezenlijkt. We hebben veel havenplaatsen bezocht (zowel “oude” als voor ons “nieuwe”), veel bezienswaardigheden gezien, bijzondere en leuke momenten meegemaakt. Volgend jaar Denemarken en/of Zweden?

Naar de Roompot..of..Stellendam..of..Scheveningen

Vanuit Nieuwpoort zijn we om 8:00 uur vertrokken naar de Roompot, afstand 48 Nm, althans dat was het plan. Ook om daar nog een dagje te ankeren bij Neeltje Jans, zodat we verse mosselen konden halen bij de Mosselkwekerij. De weersvoorspelling gooide echter roet in het eten: 80% kans op regen, wind ZW5-6 en mogelijk onweer. De voorspelling voor de volgende dagen was niet beter. We hebben ooit eens een onweersbui gehad bij Neeltje Jans in de Roompot, waar het toen windkracht 11 werd en we ook schade aan de boot opliepen. Sommige andere zeiljachten waren toen zelfs lek geslagen. Dat blijft in je geheugen staan. Dus besloten we wel naar de Roompot te gaan, maar niet te ankeren bij Neeltje Jans. Het was vandaag goed zeilweer, een NW3-4 en de koers was net te bezeilen. Zo zeilden we langs de “Binnenstroombank” bij Oostende, staken we de Westerschelde over en kwamen we om 15:00 uur bij de westpunt van Walcheren aan om deze te ronden richting de Roompot. Echter de boot zeilde zo goed met 7 kn gemiddeld door het water, 8-9 kn over de grond, want de stroom was mee en het weer was inmiddels opgeknapt met een fijn zonnetje, dat we het zonde vonden om te stoppen en zo zetten we koers naar Stellendam aan de Haringvliet, afstand 83 Nm. Naar Stellendam betekent wel een omweg van ca. 5 Nm vanwege de ondieptes aan de kust. Bovendien bleek dat de afstand naar Scheveningen 8 Nm langer te zijn (vanuit Nieuwpoort in totaal 91 Nm). Gezien de prima weersomstandigheden zeilden we dus door naar Scheveningen, waar we de drukke Maasmond passeerden om 19:00 uur. Om 21:30 uur kwamen we in de jachthaven van Scheveningen aan, waar de passanten al in rijen van 5 gestapeld lagen. Het geluk zat ons echter mee, want na een telefoontje met de havenmeester, kregen we zelfs nog een vrije box toegewezen.

Weer verrast door mist bij oversteek Dover - Nieuwpoort

Vanwege de stroom zijn we om 8:00 uur uit Dover vertrokken. Het was mooi weer, de zon scheen en goed zicht, maar helaas te weing wind om te zeilen. Dus op de motor en grootzeil "stand-by" zetten we koers richting Nieuwpoort. Bij de "Westbound Shipping Lane" aangekomen, zagen we dat het erg druk was met scheepvaartverkeer. Een groep van zes vrachtvaarders zagen we op ons afkomen. Op de AIS was te zien dat we er net voor langs konden oversteken en zo kwamen we in de "Traffic Separation Zone" aan, die een scheiding vormt tussen de "Westbound" en "Eastbound Shipping Lane". Om 12:30 uur waren we halverwege de "Eastbound Shipping Lane", toen we op de AIS bemerkte dat er een zeeschip in directe nabijheid op ons afkwam. Merkwaardig genoeg was het zeeschip met blote oog niet te zien. Op 2 Nm afstand gaf de AIS aan dat we op ramkoers zaten, maar nog steeds konden we het schip niet zien. Plotseling zagen we op ca. 1 Nm afstand een witte dichte waas naderen en we begrepen direct dat dit een "fogpatch" was, waar het zeeschip zich in bevond. Binnen een paar seconden zaten we in dichte mist. We hoorden het vrachtschip bij herhaling toeteren. Wij veranderden onze koers op aanwijzing van de AIS-gegevens om achter het zeeschip langs te passeren. Op dat moment waren we nog op 0,5 Nm afstand ervan. Opeens hoorde we weer een luid getoeter en zagen we vlakbij, onder zwaar motorgeronk, een witte boeggolf uit de mist opdoemen en passeerde ons een groot spookschip als een zwarte schaduw in de mist. Een half uur later trok de mist op en naderden we het einde van de "Eastbound Shipping Lane". Het zicht was weer goed, maar kennelijk verplaatste de "fogpatch" zich met het vrachtschip, want die hoorden we nog ettelijke malen toeteren en zagen we in de verte de "fogpatch" nog hangen. Even later tussen Duinkerken, waar nog een vrachtschip door drie slepers de haven in werd geloodst, en Nieuwpoort hoorden we via de marifoon een Nederlander die Dover Coast Guard opriep met de mededeling dat hij in een “dead fogpatch” zat en of zij hem konden bijstaan tijdens de oversteek van de “Shipping Lane”, waarop Dover Coast Guard aangaf niets te kunnen doen, omdat op grote afstand een zeiljacht niet zichtbaar is op hun radar. Weer later een melde een ander zeiljacht zich op kanaal 16 met de mededeling dat hij, bij de “Shipping Lane” aangekomen, niet over wilde steken in verband met dichte mist en met hulp naar Calais wilde uitwijken. Daarna melde Coast Guard Dover de locaties met “dead sight” (geen zicht) en een aantal met slechts “One cable sight” (= 0,1 Nm = ca. 185 meter). De "MET Office", die het nautisch weerbericht voor de UK verzorgt, had voorspeld: "Sight: moderate to good", maar daar kun je blijkbaar ook niet altijd van op aan. Zonder radar en eventueel AIS is het toch te gevaarlijk om een "Shipping Lane" over te steken. Uiteindelijk kwamen we om 16:15 uur aan in Nieuwpoort, waar het zeer druk was aan de kust en we werden verwelkomd door een militaire vliegshow met heuse straaljagers, die met donderend lawaai, laag in een achtbaan over ons heenvlogen en een internationale zeilwedstrijd, waar ook Nederlanders aan meededen. En zo meerden we af in een mooie box aan de I-steiger van de Vlaamse Vereniging Watersport Nieuwpoort.

Naar Dover

Om 8:15 uur waren we door de sluis van Eastbourne. Voor de verandering geen wind pal tegen, maar pal voor de wind, een ZW- 4, "increasing 5 to 6"" volgens een voorspelling van de “MET Office”. Zo zeilden we richting Dover met alleen het grootzeil, want de fok deed geen dienst omdat het grootzeil de wind uit de fok hield. Na ca. 25 Nm kwamen we in de buurt van Dungeness, waar voor de verandering er vandaag kennelijk geen schietoefeningen werden gehouden . Normaliter moet je bij Dungeness, waar een “nuclear power station” staat, 2 Nm van de kust blijven. Zo niet dan wordt je opgeroepen via de marifoon op kanaal 16 en dat gaat ongeveer zo: "White sailing yacht are you aware that you are entering a firing zone? We are just prepared to shoot". En dan moet je verschrikkelijk schrikken natuurlijk en antwoord je: "No, I wasn't aware". Dan op hun beurt "Go to channel 64, please", want kanaal 16 is een officieel noodkanaal en is niet bedoeld voor normaal onderling scheepsverkeer. Je krijgt vervolgens een uitleg en het verzoek je koers te wijzigen en wanneer je dat gedaan hebt, sluiten ze nog netjes af met een "Thank you, skipper!". Inmiddels was de wind aangetrokken tot ZW-5 met vlagen 6 en de golven werden hoger. Af en toe surfden we van een golf af met bijna 9 kn over het water en 11 kn over de grond, want we hadden de stroom mee. Bij Dover werd het een echte ZW-6 met nog hogere golven en de boot was nog nauwelijks in bedwang te houden. Een paar keer liep ze uit het roer. Inmiddels hadden we twee zeilboten ingehaald, die in Eastbourne kennelijk een sluislichting voor ons vertrokken waren. Bij de west-ingang van Dover was het een puinhoop van hoge golven, mede veroorzaakt door weerkaatsing tegen de grote golfbreker (Breakwater), die tussen de west- en de oostingang van de buitenhaven van Dover staat. Na Dover Port Control te hebben opgeroepen (dat is verplicht in verband met het zeer drukke Ferrie-verkeer) met "Port Control, we ask for permission to enter", spoelden we al zeilend de haven in, waar om 14:15 uur afmeerden in het Granville Dock, na via het marifoonkanaal 80 aan Dover Marina om een box te hebben gevraagd. Zo hebben we over een afstand van 45 Nm zes uur gezeild, dat is een gemiddelde van meer dan 7 kn en dat is voor onze boot behoorlijk snel. Na het avondeten hebben we nog een wandeling gemaakt langs de “Prince of Wales Pier”, waar een groot Cruiseschip aangemeerd lag, en we een prachtig uitzicht hadden op Dover Castle, dat bovenop een hoge krijtrots staat. Morgen steken we Het Kanaal (Dover Strait) weer over richting Nieuwpoort. Het einde van de vakantie begint in zicht te komen.

Beachy Head

Vandaag onze “rustdag in Eastbourne”, na gisteren tot half twee ’s nachts bezig te zijn geweest met de stuurautomaat (met dank aan Raymarine). Eerst voor een dag of 4 de nodige boodschappen gedaan in de ASDA, een enorme supermarkt (qua grootte te vergelijken met de Makro) vlakbij de jachthaven voor zo wel food- als non food produkten en 24 uur per dag open. Daarna met de stadbus vanaf de haven naar het centrum van Eastbourne. Vandaar is het 5 minuten lopen naar de Eastbourne pier aan de zeekant. Daar aangekomen pakten we de “Hop-On-Hop-Off bus” richting Beachy Head. Het is maar een rit van ongeveer 20 minuten, geheel langs de boulevard van het stadsgedeelte richting de hoogste klif van Engeland, de 140 meter hoge Beachy Head. Onderweg werd er het een en ander verteld over de historie van Eastbourne en de omgeving daarvan. Het was nog steeds prachtig weer en erg warm, dus bovenin de open dubbeldekkerbus was het aangenaam om in de wind te zitten en van een mooi uitzicht te genieten tijdens de rit. Voor ons is het de 2e keer dat we naar Beachy Head zijn geweest, maar ook deze keer was het zeer de moeite waard om de bovenop de enorme roomwitte krijtrotsen te staan en beneden de vuurtoren te zien, waar we gisteren nog langs kwamen. De rotsen zijn erg aan erosie onderhevig en per jaar verdwijnt er ca. één meter van de kustlijn, zo werd ons verteld. Aan het einde van de middag, gingen we met de “Sight-Seeing Bus” weer terug en na nog een kort bezoekje aan de Eastbourne Pier namen we in het centrum de stadsbus richting de jachthaven van Eastbourne, Sovereign Harbour Marina, om op de boot een lekker koud pilsje te drinken. Morgen gaan we naar Dover, een afstand van ongeveer 45 Nm met waarschijnlijk westenwind, want de barometer zakt, dus er is ander weer op komst. Nu maar hopen dat de met polyurethaanlijm gerepareerde stuurautomaat het uithoudt.

Naar Eastbourne met Murphy

Gisteren zijn we om 8:00 uur vertrokken uit Portsmouth naar Brighton (42 Nm) of Eastbourne (60 Nm). Onderweg zouden we bepalen wat het beste zou uitkomen. Het was oostenwind en weer pal tegen. We begonnen met weinig wind, zodat na het passeren van het oude verlaten fort bij Portsmouth in “The Solent”, we op de motor en grootzeil “stand-by” om ongeveer 12:30 uur in de buurt (ca. 7 Nm) van Brighton kwamen. De wind trok aan en de stroom ging meelopen. De wind en golven werden te krachtig om er nog met de motor tegenin te varen. Dus gingen we zeilend kruisen. Niet veel later kwam er een aantal “fogpatches” opzetten, zodat we weer in dichte mist zaten. Echter niet zo dicht als vorige oversteek over de “Shipping Lane”. Na ongeveer één uur verdwenen de “fogpatches” weer en waren we in de buurt van Brigthon. Omdat we allebei wel zin hadden in een rustdag en de stroom nog tot ongeveer 20:00 uur meeliep, besloten we om door te varen naar Eastbourne. Zo bleven we zeilend kruisen tegen de wind in met nog 25 Nm te gaan. Omdat de oostenwind toch aardig toenam en we door de stroom er nog eens extra tegenin werden gezet, werd het een oncomfortabele tocht. Door de steile korte golven (veroorzaakt door stroom tegen wind) maakten we diverse forse klappen. De boot werd af en toe door een golftop opgetild om daarna met een smak weer in een dal te worden neergezet. Wij hadden echter niet in de gaten dat “Murphy” als verstekeling met ons meevoer, maar daar kwamen we snel achter toen ook nog eens ons “hulpje”, de stuurautomaat, het begaf. Zo moesten we met de hand sturen en werd het een “gevecht” om Beachy Head (het verlengde deel krijtrots van de “Seven Sisters”), met 180 meter de hoogste klif van dit kustgebied, te ronden. Even leek de wind wat af te nemen bij Beachy Head, maar na Beachy Head te zijn gerond werd de wind NO in plaats van oost (met dank aan Murphy) en trok weer aan. Dat betekende dat we de laatste 5 Nm ook weer moesten kruisen. Inmiddels was de stroom alweer omgedraaid en zo hebben we de motor bijgezet en kwamen we, al “hakkend” tegen de golven in, om 20:45 uur in Eastbourne aan. Na demontage van de stuurautomaat bleek dat er een aantal tandwieltjes volledig waren versleten. Ook bleek een fundamenteel onderdeel met kogellagers gebroken te zijn. De stuurautomaat is van Raymarine, een duur topmerk. Maar bijna alle onderdelen zijn van PVC, inclusief de tandwieltjes. Het toeval wil, dat dezelfde stuurautomaat ook twee jaar geleden maar dan op de heenweg naar Eastbourne de geest gaf. Ook weer dezelfde tandwieltjes. Geluk bij een ongeluk konden we goedkope diesel tanken, waarvoor we de belasting in Engeland hebben betaald. Een stuk beter dan in Nederland. Nu nog de stuurautomaat provisorisch repareren en dan vandaag nog even met de bus naar Beachy Head.

Portsmouth

Er schijnt een hittegolf aan de gang te zijn en die duurt zeker tot vrijdag. Weinig wind en oostelijk. Tegen en te weinig om te zeilen, maar gelukkig vanwege de koele zeewind is het niet te warm. De weinige tegenwind, die er was hebben we maar gebruikt om van Cowes naar Portsmouth te zeilen. De stroom in "The Solent" ging pas vanaf 13:00 uur naar het oosten meelopen, zodat we nog tijd hadden voor een ochtendwandeling in West-Cowes, waar we op de boulevard langs het geboortehuis, de “Rosetta Cottage”, van Sir Winston Churchill liepen. Om 13:00 uur vertrokken we met de stroom mee richting Portsmouth, gelegen aan de oostzijde van "The Solent" aan de Engelse kust tegenover Wight. De afstand van Cowes naar Portsmouth is slechts 10 Nm. Onderweg passeerden ons in “The Solent” twee zeeschepen vanuit en naar Southampton. Verder kwamen we nog de "Wight Link", de ferry van Portsmouth naar Wootton Creek op Wight, en de Hovercraft van Portsmouth naar Ryde (Wight) tegen. Om 15:00 uur zeilden we de aanloop van Portsmouth binnen, waar we om 15:30 uur in de "Haslar Marina", liggend aan de "River Haslar", afmeerden. Eigenlijk liggen we in Gosport, waar de grotere jachthavens zich bevinden. Gosport ligt tegenover Portsmouth, dat wel een gewone haven, maar geen jachthavens heeft. Met een snelle ferry ben je echter in 10 minuten aan de overkant. We liggen precies tegenover de Spinaker Tower, de meest prestigieuze attractie in Portsmouth. Deze toren van 170 m hoog is speciaal gebouwd voor het nieuwe millenium en was af in ... 2005. Vorig jaar hebben we deze bezocht. Bovenin heb je een schitterend uitzicht op Portsmouth en "The Solent". Omdat het morgen weer oostenwind is, vertrekken we vroeg naar Brighton (42 Nm) of Eastbourne (60 Nm), afhankelijk van de stroom en de snelheid, die we met tegenwind kunnen halen.

Naar West-Cowes

Om 9:00 uur zijn we vertrokken uit Portland Marina naar Cowes op het eiland Wight, afstand 48 Nm. Cowes ligt in het midden aan de N-kant van Wight aan de “River Medina”. Aan de Westzijde van deze rivier ligt West-Cowes, aan de overzijde East-Cowes. Cowes is beroemd om de vele zeilwedstrijden, die er gehouden worden. Begin augustus is er de Cowesweek vergelijkbaar met de Sneekweek. En dan is het er overvol. Vanwege de stroom in “The Solent” (3-4 kn), moesten we voor 17:00 uur in Cowes aankomen. De wind was NO-4 tot 5 en pal tegen en dat betekende kruisen. Omdat we de eerste drie uur de stroom nog fors tegen hadden, en hoewel we 6 kn over het water voeren, maakten we nauwelijks vorderingen. Daarbij moesten we bij Portland ook nog om de “Firing Range” van de “Royal Navy” heen, zodat we uiteindelijk de motor maar hebben bijgezet. Na de “Firing Range” te hebben gepasseerd, “St Alban’s Head” en “Alvin point” (ca. 5 Nm van Poole) te hebben gerond, viel de wind weg en zo passeerden we om 15:00 uur “The Needles”. “The Needles” bestaan uit drie scherpe krijtrotspunten, die uit de zee steken aan de westzijde van Wight. Op de verste van de drie staat een vuurtoren. Met de laatste stroom mee in “The Solent” kwamen we om 16:45 uur in West-Cowes aan, waar even later een groep zeiljachten van een zeilschool binnen liep, zodat het er gezellig druk werd. Het was vandaag mooi weer, hoewel de voorspellingen anders waren. Het begon met lichte bewolking, maar om 13:00 uur brak de zon door en werd het aangenaam warm tot laat in de avond.

Portland Bill en Weymouth

Na de enerverende oversteek van gisteren, zijn we vandaag met de “Hop On & Off” bus naar Portland Bill geweest. Portland is een langwerpig schiereiland aan de zuidkust van Engeland. Aan de NO-zijde van Portland ligt aan de Weymouth baai de vissers- en badplaats Weymouth, waarvan ook snelle Condor Ferries vertrekken naar Guernsey, Jersey en St Malo. Aan de zuidpunt ligt Portland Bill. Portland kenmerkt zich door een hoog gelegen rotsachtig plateau, dat naar het zuiden langzaam afloopt richting Portland Bill. Er zijn diverse steengroeves. Van het gesteente worden enorme rotsblokken gemaakt met name geschikt voor waterbouwwerken. Op Portland Bill staat een prachtige vuurtoren, gebouwd in 1906, waar we voor de tweede keer in zijn geweest. De hoogte is 41 meter en vandaar hadden we een prachtig uitzicht. De vorige keer was twee jaar geleden, toen we met windkracht 7 vanuit Torquay door de “Overfalls” langs Portland Bill waren gekomen en wij door de toenmalige vuurtorenwachter waren geattendeerd op de inshore route 100 meter langs de rotsachtige kust. Deze rotsachtige kust is door de zeer sterke stroming, het stroomt ca. 7 kn langs Portland Bill bij half tij, door hevige erosie aangetast en dat is goed te zien. Het was zondag en gezellig druk met dagjesmensen. Daarna zijn we weer met de “Hop On & Off” bus naar Weymouth gegaan, waar we al twee keer eerder zijn geweest met onze boot. Ook daar was het zeer druk, zowel in de leuke vissershaven als op het mooie strand aan de Weymouth Baai, mede vanwege de diverse kermisattracties. Aan het eind van de middag namen we dezelfde bus weer terug naar Portland Marina. Portland Marina is dit jaar nieuw opgeleverd, vanwege de zeilwedstrijden in de Weymouth Baai ter gelegenheid van de Olympische spelen in 2012. Morgen gaan we naar Cowes, op het eiland Wight in de “Solent”, het water gelegen tussen Wight en Engeland. En zo zijn we weer enigszins op de terugweg.

Bizarre oversteek naar Portland

Vanochtend zijn we om 8:00 uur vertrokken uit Alderney richting Portland Marina. Geen wind, goed zicht en mooie ochtendzon. En zo begonnen we aan de 54 Nm oversteek van Het Kanaal. Schuin achter ons zagen wij op ca. 1 Nm afstand een ander zeiljacht, dat ongeveer dezelfde koers voer als wij. Na één uur gevaren te hebben, zo een 5 Nm, op de motor met grootzeil “stand-by”, kwam er dichte mist opzetten. Binnen vijf minuten was het zicht nog maar 50 meter om ons heen. We waren toen vijf Nm van de “Shipping Lane”. Op radar en AIS (Automated Identification System), zagen we dat er veel zeeschepen in de “Shipping Lane” voeren. We minderden vaart en overwogen om de koers te verleggen richting Cherbourg. De afstand is korter en we hoefden dan de “Shipping Lane” niet over te steken. Op de radar zagen we dat er een vaartuig ons naderde. We legden onze boot stil en na een paar minuten zagen wij een zeilboot uit de mist opdoemen. Het was een Engels zeiljacht uit Poole, de “Adriana”, met drie opvarenden aan boord. Na overleg te hebben gepleegd en zij aangaven wel over te steken (“It will soon clear up” zoals de schipper van de “Adriana” zei), zijn we samen aan de oversteek begonnen. We voeren op een afstand van 25 meter gezamenlijk op. Inmiddels hadden we het reddingsvlot voor het grijpen in de kuip gelegd. Zo gingen we de “Eastbound Shipping Lane” in, waar de vrachtschepen allemaal van West naar Oost varen. Af en toe hoorden we scheepstoeters van zeeschepen. Op de marifoon hoorden we nog een conversatie tussen twee vrachtschepen, waarvan de één aangaf dat het zicht “invisible” was en dat de ander zijn koers moest verleggen en zich aan de regels moest houden om hierbij een aanvaring te voorkomen. Zo hielden wij met de “Adriana” marifooncontact over de positie van de zeeschepen. We hadden beiden radar en wij gelukkig ook AIS, zodat we de zeeschepen, koers en snelheid op onze radar en kaartplotter konden waarnemen. Nadat we een uur later de “Eastbound Shipping Lane” hadden overgestoken, trok de mist langzaam weer op, waardoor het zicht weer stukken beter werd. Daarop namen we via de marifoon afscheid van de “Adriana” met “Thank you very much for your assistance” en vervolgden we onze koers naar Portland en de “Adriana” richting Poole. Aangekomen bij de “Westbound Shipping Lane”, was het zicht prima en konden we de zeeschepen gewoon weer zien varen. En zo dachten we eenvoudig aan de overkant te komen. Temninste dat dachten we...... Want midden in de “Westbound Shipping Lane” trok het weer helemaal potdicht met mist. We zagen op onze radar en AIS nog twee zeeschepen en een niet te identificeren vaartuig in de directe nabijheid, waarbij de vrachtschepen uiteindelijk achter ons en het andere vaartuig voor ons passeerden. Maar echt gezien hebben we ze niet. Zo kwamen we in dichte mist bij Portland Marina om 17:30 uur aan, waar het heel even opklaarde en wij onze boot schoonmaakten, maar al weer gauw tot ’s avonds laat mistig werd en bleef. Op het log hadden we bijna 60 Nm gevaren, dus 6 Nm meer dan de afstand, vanwege de tegenstroom en de koers die we enigszins in het begin hadden verlegd. Achteraf vroegen we ons wel af of we de juiste beslissing hadden genomen om over te steken, want één zeeschip, dat wij op radar over het hoofd zien en bovendien geen AIS uitzendt, kan fataal zijn.

Rustdag in Alderney

Vandaag weer een rustdag. Toen we om 8:00 uur wakker werden en naar buiten keken, zagen we dichte mist. Zo dicht dat de achterste schepen aan de boeien niet zichtbaar waren. Gelukkig hoefden we vandaag Het Kanaal niet over te steken. Om 10:30 uur trok de mist op, zodat tegen 12:30 uur de zon weer volop scheen. Alderney schijnt gem. 2000 uur zon te hebben per jaar. Omstreeks die tijd zijn we na het ontbijt met onze bijboot aan wal gegaan voor een wandeling. De vorige keer hebben we het Westelijk deel van het eiland bewandeld en vandaag was het plan om het Oostelijk deel te bekijken. En zo liepen we langs de baai van Braye, Fort Albert, de vuurtoren en diverse kleine baaien met schitterende witte zandstranden tussen de rotsachtige kliffen. Bijna bij elke baai tref je wel een vervallen Fort aan uit oude tijden, waarvan sommige alleen bij laag water te bereiken zijn. Enkele oude Forten zijn verbouwd tot woonhuis met een prachtig uitzicht op zee en omgeving. Het was een lange wandeling van ca. vier uur, maar vanwege de mooie omgeving de moeite waard. En gelukkig hebben ze in Alderney om de 500 meter een bankje, zodat je even van het uizicht kan genieten. Om 17:00 uur waren we weer terug op de boot om op ons eigen "terras", met uitzicht op Fort Albert, voor een lekker biertje en een hapje. Morgen, als er niet al te dichte mist is, steken we Het Kanaal over naar Portland Marina aan de Engelse Zuidkust.

Alderney

Vandaag om 8:30 uur vertrokken uit St Peter Port richting Alderney, een afstand van ca. 24 Nm. De wind was NO-4 en pal tegen. Onze koers was niet rechtstreeks te bezeilen en dus moesten we weer "kruisen" en werd de werkelijke afstand hiermee ongeveer 36 Nm. Aangekomen in de "Race of Alderney" kregen we flinke stroom mee en zo bereikten we om 11:30 uur de NO-punt van Alderney, die we moesten ronden. De wind trok behoorlijk aan en we kwamen ook nog terecht in de "overfalls". DIt zijn korte steile en soms brekende golven, veroorzaakt door sterke stromingen en wind. Met meer dan 10 knopen over de grond zeilden we door deze turbulente "wasmachine", waar we gelukkig na 20 minuten doorheen waren en zo kwamen we om 12:30 uur aan in Braye, de haven van Alderney om daar een "visitors mooring" op te pakken. Vanwege de golven en wind lukte dit niet helemaal zoals het hoort en verloren we daarbij onze pikhaak, terwijl we net vastlagen. Daarop toch maar weer de boot los gemaakt van de "mooring" om achter de pikhaak aan te gaan, die we uiteindelijk weer uit het water hebben gevist. De aanlegmanoeuvre daarna ging wel volgens het boekje en lagen we prima met uitzicht op Fort Albert. Na onze rubber-bijboot te hebben opgeblazen, zijn we in Alderney aan land gegaan voor een wandeling. Alderney heeft een leuk klein droogvallend haventje, waar kleine visserbootjes liggen. Het heeft slechts één dorp, St Anne, en voor de rest alleen maar natuur. Het eiland is dermate klein, dat je in één dag het eiland kan rondlopen. Het is 3,5 mijl lang en 1,5 mijl breed. Je kan er met een auto rijden, maar er zijn geen verkeerslichten, geen rotondes, files en aggresief rijgedrag. De inwoners zijn allervriendelijkst en zeer behulpzaam. Als je op een kaart kijkt, dan vragen ze al direct of zij je kunnen helpen. Om die reden blijven we hier natuurlijk nog een dag.