Gisteren zijn we om 8:00 uur vertrokken uit Portsmouth naar Brighton (42 Nm) of Eastbourne (60 Nm). Onderweg zouden we bepalen wat het beste zou uitkomen. Het was oostenwind en weer pal tegen. We begonnen met weinig wind, zodat na het passeren van het oude verlaten fort bij Portsmouth in “The Solent”, we op de motor en grootzeil “stand-by” om ongeveer 12:30 uur in de buurt (ca. 7 Nm) van Brighton kwamen. De wind trok aan en de stroom ging meelopen. De wind en golven werden te krachtig om er nog met de motor tegenin te varen. Dus gingen we zeilend kruisen. Niet veel later kwam er een aantal “fogpatches” opzetten, zodat we weer in dichte mist zaten. Echter niet zo dicht als vorige oversteek over de “Shipping Lane”. Na ongeveer één uur verdwenen de “fogpatches” weer en waren we in de buurt van Brigthon. Omdat we allebei wel zin hadden in een rustdag en de stroom nog tot ongeveer 20:00 uur meeliep, besloten we om door te varen naar Eastbourne. Zo bleven we zeilend kruisen tegen de wind in met nog 25 Nm te gaan. Omdat de oostenwind toch aardig toenam en we door de stroom er nog eens extra tegenin werden gezet, werd het een oncomfortabele tocht. Door de steile korte golven (veroorzaakt door stroom tegen wind) maakten we diverse forse klappen. De boot werd af en toe door een golftop opgetild om daarna met een smak weer in een dal te worden neergezet. Wij hadden echter niet in de gaten dat “Murphy” als verstekeling met ons meevoer, maar daar kwamen we snel achter toen ook nog eens ons “hulpje”, de stuurautomaat, het begaf. Zo moesten we met de hand sturen en werd het een “gevecht” om Beachy Head (het verlengde deel krijtrots van de “Seven Sisters”), met 180 meter de hoogste klif van dit kustgebied, te ronden. Even leek de wind wat af te nemen bij Beachy Head, maar na Beachy Head te zijn gerond werd de wind NO in plaats van oost (met dank aan Murphy) en trok weer aan. Dat betekende dat we de laatste 5 Nm ook weer moesten kruisen. Inmiddels was de stroom alweer omgedraaid en zo hebben we de motor bijgezet en kwamen we, al “hakkend” tegen de golven in, om 20:45 uur in Eastbourne aan. Na demontage van de stuurautomaat bleek dat er een aantal tandwieltjes volledig waren versleten. Ook bleek een fundamenteel onderdeel met kogellagers gebroken te zijn. De stuurautomaat is van Raymarine, een duur topmerk. Maar bijna alle onderdelen zijn van PVC, inclusief de tandwieltjes. Het toeval wil, dat dezelfde stuurautomaat ook twee jaar geleden maar dan op de heenweg naar Eastbourne de geest gaf. Ook weer dezelfde tandwieltjes. Geluk bij een ongeluk konden we goedkope diesel tanken, waarvoor we de belasting in Engeland hebben betaald. Een stuk beter dan in Nederland. Nu nog de stuurautomaat provisorisch repareren en dan vandaag nog even met de bus naar Beachy Head.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten